Υπάρχουν πολλά και διάφορα είδη Μουσικής. Από την Κλασσική έως τη ροκ, από την ατμοσφαιρική έως την μέταλ και τόσες άλλες που μπορούμε να αναφέρουμε. Η Μουσική είναι η τέχνη εκείνη που προσπαθεί να εκφράσει το αρχέτυπο της ομορφιάς μέσω της αρμονίας των ήχων.
Η Μουσική αποτελείται κυρίως από μελωδίες και όταν συνοδεύεται και από στίχους, μπορεί να αποδώσει ένα πιο ξεκάθαρο μήνυμα. Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτής της τέχνης είναι ότι εμφανίζεται παντού, όπου και αν αναπνέει ο άνθρωπος. Είναι παντού, είναι εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου να εκφραστεί μέσω της μουσικής, μέσω των στίχων και της μελωδίας και έτσι αυτή η Τέχνη προσαρμόζεται και αποκτά ένα ιδιαίτερο χρώμα σε κάθε περίπτωση.
Έτσι λοιπόν, μια ιδιαίτερη μορφή Τέχνης που γεννήθηκε με την συγκεκριμένη μορφή στο τελευταίο τέταρτο του 20ου αιώνα στις μεγαλουπόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών είναι αυτή του Hip Hop. Το Hip-Hop γεννήθηκε ως ένα πολιτιστικό ρεύμα αντίδρασης ορισμένων νέων των μεγαλουπόλεων των ΗΠΑ κόντρα στην φτώχεια, την ανέχεια, την εγκληματικότητα και γενικώς το σύστημα των σχέσεων που κρατούσε ορισμένες υποβαθμισμένες περιοχές των πόλεων σε παρακμή και ύφεση.
Το Hip-Hop ξεκίνησε ως ένα γενικό πολιτιστικό ρεύμα, όπου η μουσική Hip-Hop, η λεγόμενη και Rap, είναι ένας μόνο πυλώνας. Το DJing (η τέχνη δηλαδή της αναπαραγωγής και εναλλαγής μουσικών δίσκων με ηλεκτρονικά μέσα), το BBoying (ο γνωστός χορός Break Dance) και τα Grafitti (η τέχνη της αστικής ζωγραφικής με τη χρήση σπρέυ) είναι άλλοι άξονες αυτής της γενικής κίνησης που χαρακτηρίζεται από την έντονη υποστήριξη και ενασχόληση κυρίως από άτομα νεαρής ηλικίας που δεν ανήκουν σε αυτό το κοινωνικό φάσμα του μέσο όρου που χαρακτηρίζεται ως “mainstream”.
Η μουσική του Hip-Hop είναι χαρακτηριστική περίπτωση τέχνης όπου η τέχνη έχει συγκεκριμένο μήνυμα και δεν αποτελεί φαινόμενο “τέχνης για την τέχνη”. Στο Hip-Hop οι στίχοι έχουν ίσως δυσανάλογο βάρος σε σχέση με τη μελωδία και εκφράζουν ένα συγκεκριμένο κοινωνικό, πολιτικό, ψυχολογικό ή άλλου είδους ιδεολογικό στόχο.
Αυτό το είδος μουσικής όπως ειπώθηκε και παραπάνω ξεκίνησε από τις μεγαλουπόλεις των ΗΠΑ και επεκτάθηκε σε όλο τον κόσμο. Σιγά-σιγά δημιουργήθηκαν διάφορα ρεύματα εντός του χώρου, συχνά αντιμαχόμενα και θα μπορούσαμε να πούμε ότι με το πέρασμα του χρόνου και την σταδιακή αποδοχή του από τον κόσμο, σε ορισμένες περιπτώσεις αφομοιώθηκε από το σύστημα, έχασε την “underground” φύση του και πέρασε στο παιχνίδι του κέρδους και των δισκογραφικών επιτυχιών, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα το ιδεολογικό μήνυμα του τραγουδιού.
Σε αυτό το αφιέρωμα θα ασχοληθούμε με την ελληνική Hip-Hop μουσική, όπως αυτή ξεκίνησε και ανθολογώντας τα καλύτερα κομμάτια αυτής της τέχνης και δεν θα αναφερθούμε ούτε στο ξενόγλωσσο ούτε στα νεότερα κομμάτια της ελληνικής Rap, που κατά μέσο όρο έχουν χάσει την αρχική κατεύθυνση της αντίστασης και της φωνής για έναν καλύτερο κόσμο. Θα αναφέρουμε τα κυριότερα συγκροτήματα, τα πιο αξιόλογα τραγούδια, τους στίχους και το ιδεολογικό μήνυμα τους, προσπαθώντας να βγάλουμε μια κοινή φιλοσοφική συνισταμένη και τελικά θα ανακαλύψουμε ότι η τέχνη του Hip-Hop δεν είναι μια τόσο νέα ιστορία και ότι μπορούμε να βρούμε πολύ παλιές μορφές αυτού του είδους.
Το αφιέρωμά μας θα χωριστεί σε 3 μέρη για να συμπεριλάβει τα πιο σημαντικά τραγούδια της ελληνικής hip-hop σκηνής. Αυτό το πρώτο μέρος είναι εξ ολοκλήρου αφιερωμένο στους πρωτεργάτες του ελληνικού Hip-Hop, τους πρωτοπόρους και ανεπανάληπτους FF.C (Fortified Concept). Οι FFC ιδρύθηκαν το 1987 αποτελώντας το πρώτο ελληνικό συγκρότημα Hip-Hop με μέλη τους: Δημήτρη Πετσούκη (γνωστός και ως Σκηνοθέτης), MC Κώστα Κουρμένταλα (γνωστός και ως ρυθμοδαμαστής) και τον DJ Θωμά Πυτικάκη (γνωστό και ως DJ Everlast). Το 2005 οι FFC διαλύονται μετά τον τελευταίο τους δίσκο Αντιληψίες Συνείδησης. Πλούσια δισκογραφία, μοναδικές παραγωγές και πολύ έντονο το ιδεολογικό στοιχείο της εσωτερικής διάστασης του ανθρώπου συνολικά στη δουλειά των πρωτοπόρων του είδους για τη χώρα. Τα τραγούδια τους άφησαν εποχή για τους Έλληνες λάτρεις του είδους και δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι είναι αυτοί που δημιούργησαν τον ελληνικό αρχετυπικό μύθο του Hip-Hop.
Δεν θα πούμε περισσότερα για το έργο τους παρά θα αφήσουμε τα δικά τους κομμάτια να μας μιλήσουν τόσο για αυτούς όσο και για τον δικό μας εαυτό. Η πλειονότητα των στίχων τους απευθύνεται εκεί.. στο βαθύτερο εαυτό μας, στον καλύτερο εαυτό μας και στη δική μας βούληση να βελτιώσουμε τη ζωή μας και τον κόσμο. Δέκα τραγούδια τους περιλαμβάνονται σε αυτό το αφιέρωμα συν ένα τραγούδι που αποτελεί συνεργασία με ένα άλλο εμβληματικό συγκρότημα, τους Razastarr, τους οποίους και θα δούμε εκτενώς στο 2ο μέρος του αφιερώματος. Το αφιέρωμα έχει την εξής δομή: Στην αρχή δίνουμε κάποια στοιχεία για το τραγούδι και για το κεντρικό μήνυμά του, ακολουθεί το βίντεο και από κάτω οι στίχοι του τραγουδιού.
FFC
1. Η πιο παλιά μάχη
Το πρώτο τραγούδι για αυτό το αφιέρωμα είναι το “Η πιο παλιά μάχη”. Ένα τραγούδι με πολλές εσωτερικές προεκτάσεις και συμβολισμούς. Αναφέρεται στην αιώνια μάχη του καλού και του κακού μέσα μας. Αυτή τη διαρκή μάχη αρετών και ελαττωμάτων, “μια μάχη πιο παλιά από τη Γη και το φεγγάρι” όπως λένε και οι δημιουργοί. Πόσες φορές έχουμε νιώσει την ψυχή μας να είναι μοιρασμένη ανάμεσα σε “Παράδεισο και Άδη”; Οι ηδονές, οι απολαύσεις και οι υλικές ανάγκες μας τραβούν προς τα κάτω αλλά πάντα υπάρχει μέσα μας μια άλλη δύναμη, αναβατική, δύναμη συνείδησης που μας καλεί να υπερβούμε το χειρότερό μας εαυτό και να βγούμε στο φως. Η πίστη λοιπόν είναι κάπου βαθιά κρυμμένη μέσα μας. Πρέπει να ψάξουμε να την βρούμε. Καλά ακούσματα!
Η ώρα είναι περασμένη κι όμως εσύ δεν κοιμάσαι
απλά κάθεσαι, σκέφτεσαι και κάπου κάπου θυμάσαι
Αναπολείς τώρα με δέος λάθη απ’ το παρελθόν
μα δυστυχώς όπως βλέπω δεν έχεις βάλει μυαλό
Κι έτσι λοιπόν μπαίνω πάλι μες το δικό σου κεφάλι
μες στο κακό το καλό κι η μάχη αρχίζει και πάλι
Είμαι αυτός που φοβάσαι κι ας μη το λες τόσα χρόνια
είμαι η πιο καλή πράξη που ανταμείβεται αιώνια
Είμαι αυτός που τον τρέμεις και όλο τον αποφεύγεις
είμαι ο φύλακας άγγελος σε σώνω σαν κινδυνεύεις
Το άσπρο μέσα στο μαύρο και σκέφτομαι τι να κάνω
να βρω επιτέλους τον τρόπο και το κακό να ξεκάνω
Κι έτσι πέφτω χαμηλά, ο ήλιος γίνεται σκοτάδι
κι η ψυχή μου μοιρασμένη σε παράδεισο και Άδη
Ξανακάνω μια αρχή, μα τα ίδια λάθη πάλι
μία μάχη πιο παλιά απ’ τη γη και το φεγγάρι
Κι έτσι πέφτω χαμηλά, ο ήλιος γίνεται σκοτάδι
κι η ψυχή μου μοιρασμένη σε παράδεισο και Άδη
Ξανακάνω μια αρχή, μα τα ίδια λάθη πάλι
μία μάχη πιο παλιά απ’ τη γη και το φεγγάρι
Είμαι ο κάθε πειρασμός προσφέροντας ηδονή
μοναδικό αντίτιμο η δικιά σου ψυχή
Σκλάβο της σάρκας σε κάνω κι έτσι σε παρασέρνω
μάθε λοιπόν καλά πως ότι θέλω πάντα το παίρνω
Και μην τολμήσεις καν να σκεφτείς έστω ν’ αντισταθείς
αλλιώς μες τις αδυναμίες σου σίγουρα θα χαθείς
Γυναίκες λεφτά, παντού υλικά αγαθά,
αρκείσαι μόνο σ’ αυτά, είσαι ένα τίποτα πια
Βλέπεις ξέρω πότε, που, πως και γιατί
την πιο ευάλωτη στιγμή είμαι πάντα εκεί,
και είμαι πάντα εκεί, πάντα όταν θες να σκοτώσεις
και όταν τον καλύτερο σου φίλο πας να προδώσεις
Ακόμα κι όταν μισείς τον ίδιο σου τον εαυτό
τότε είναι που έχω πετύχει το δικό μου σκοπό
Δεν υπάρχει βλέπεις τρόπος για σένα πια να σωθείς
η ζωή σου ταξίδι άνευ επιστροφής
Κι έτσι πέφτω χαμηλά, ο ήλιος γίνεται σκοτάδι
κι η ψυχή μου μοιρασμένη σε παράδεισο και Άδη
Ξανακάνω μια αρχή, μα τα ίδια λάθη πάλι
μία μάχη πιο παλιά απ’ τη γη και το φεγγάρι
Κι έτσι πέφτω χαμηλά, ο ήλιος γίνεται σκοτάδι
κι η ψυχή μου μοιρασμένη σε παράδεισο και Άδη
Ξανακάνω μια αρχή, μα τα ίδια λάθη πάλι
μία μάχη πιο παλιά απ’ τη γη και το φεγγάρι
Μπορείς να τρέξεις, μα δεν μπορείς να κρυφτείς
όσο και αν προσπαθείς, στην παγίδα μου πάλι θα πιαστείς
Βλέπεις σε έχω παγιδεύσει ω, ναι
σ’ έχω δεσμεύσει στον ιστό της αμαρτίας δες πάλι πως έχεις μπλέξει
Και να ξέρεις καλά πως έχω κι άλλα να σου δώσω:
εξουσία, δύναμη, και ούτε καν ιδρώσω
Μην τον ακούς, μην τον ακούς, έι, μόνο εμένα άκου
το ξέρω πως η πίστη είναι βαθιά κρυμμένη κάπου
μέσα σου, πού; κάπου εκεί βαθιά μεσ’ στην ψυχή
είναι εκεί; ναι μα πρέπει να ψάξει κανείς για να τη βρει
βλέπεις υπάρχω, κι εγώ εκπροσωπώ το καλό
τη μάχη όμως έχεις χάσει στον αιώνα αυτό
Κι έτσι πέφτω χαμηλά, ο ήλιος γίνεται σκοτάδι
κι η ψυχή μου μοιρασμένη σε παράδεισο και Άδη
Ξανακάνω μια αρχή, μα τα ίδια λάθη πάλι
μία μάχη πιο παλιά απ’ τη γη και το φεγγάρι
Κι έτσι πέφτω χαμηλά, ο ήλιος γίνεται σκοτάδι
κι η ψυχή μου μοιρασμένη σε παράδεισο και Άδη
Ξανακάνω μια αρχή, μα τα ίδια λάθη πάλι
μία μάχη πιο παλιά απ’ τη γη και το φεγγάρι
2. Άδειο σκηνικό
Το επόμενο τραγούδι είναι το “Άδειο Σκηνικό”. Ξεκινώντας με πολύ ωραία μουσική και με ένα αξιόλογο videoclip, ξανακάνουμε βουτιά στα βάθη του εαυτού μας αναζητώντας στο τέλος κάθε ημέρας το τι καλό και τι κακό φέραμε σε αυτόν τον κόσμο. Πολλές φορές νιώθουμε να πέφτουμε σε ένα ψυχολογικό γκρεμό και κάποια σκηνικά να θυμίζουν άδεια, όμως η δική μας συνείδηση είναι αυτή που θα μας επαναφέρει. Όπως λέει και το τραγούδι πολύ όμορφα, “κάθε μάθημα στη ζωή είναι πολύτιμο και αν δεν το πιάσεις με την πρώτη πληρώνεις το αντίτιμο”. Μια άποψη που βλέπει τη ζωή ως σχολείο και αναγνωρίζει το διαχρονικό νόμο της αιτίας και του αποτελέσματος (Κάρμα).
Όταν η μέρα τελειώνει και μένω πάλι μονάχος
κάνω βουτιά στο σκοτάδι, ναι, σε άγνωστο βάθος
Το μυαλό μου θολώνει και μένει μόνο το άγχος
αν όντως βρήκα το σωστό ή μήπως έκανα λάθος
Άλλη μια μέρα τελειώνει άλλη μια μάχη αρχίζει,
το παρόν με πληγώνει και το μέλλον φοβίζει
Οι σκέψεις συνεχίζουν πάλι να ματώνουν το μυαλό μου
και είναι τόσοι αυτοί που δήθεν νοιάζονται για το καλό μου
Έτσι στο ψέμα βάζω τέρμα, στα δήθεν βάζω παύση
το χαμόγελο έχει παγώσει, μα το μυαλό μου δεν έχει ξεχάσει
Κι όμως για μια στιγμή νιώθω να αγγίζω όσα έχω χάσει
σε μια ύστατη προσπάθεια το μυαλό μου να αποδράσει
Πώς γίνεται κι όλα κινούνται γύρω μου σε γρήγορο ρυθμό
νιώθω τόσο μόνος και το μέλλον μου ψάχνω να βρω
και αντιδρώ να βρω πως να σωθώ πατώντας στο κενό μπορώ
το όνειρο απατηλό σαν πτώση στο γκρεμό
Στο γκρεμό…
Μοιάζει να πέφτω σ’ ένα ατέλειωτο κενό
Πρωταγωνιστής σε άδειο σκηνικό
Στο γκρεμό..
Μοιάζει να πέφτω σ’ ένα ατέλειωτο κενό
και είμαι ακόμα, είμαι ακόμα εδώ
Στο γκρεμό, μοιάζει να πέφτω σ’ ένα ατέλειωτο κενό
σαν θηλιά στο λαιμό, κανένα περιθώριο
Η μοναξιά πισώπλατα και ύπουλα χτυπά
πρέπει να βρω τρόπο κάπως να σπάσω τα δεσμά
Σου `χει τύχει ποτέ να νιώθεις μόνος μέσα στο πλήθος
παρέα όμως στίχος κι ο ήχος, της ψυχής μου σαν μύθος
που πλάθεται για να εξηγήσει το ανεξήγητο,
να βρει την έξοδο στο λαβύρινθο
Έτσι κι εγώ διέξοδο, βρίσκω μέσα από τη μουσική,
απόγνωσης κραυγή πρόκειται να ακουστεί
Στη ζωή στο σχολείο κάθε μάθημα είναι πολύτιμο
κι αν δεν το πιάσεις με την πρώτη πληρώνεις το αντίτιμο
Μόνος με τις φοβίες αντιμέτωπος, με όλα σου τα λάθη
σε κυριεύει η μοναξιά, ο ήλιος έσβησε, εχάθη
Σκοτάδι παντού, φοβάσαι στο μέλλον τι θα γίνει
Ποιος είναι αυτός που φταίει και ποιος αυτός που θα σε κρίνει;
Αφού της μοναξιάς το μονοπάτι διαλέγεις σαν μέσο διαφυγής
το κάνω κι εγώ κάποιες φορές, μα κάποτε θα κουραστείς
Σε κάθε λύπη και σε κάθε χαρά, παραμονεύει η μοναξιά
σε ξεγελά, στην αρχή φαίνεται γλυκιά, όμως μετά…
αφιλόξενη και πικρή, μεταμορφώνεται σε εξορία
αλλάζει πρόσωπο ξαφνικά, τώρα μοιάζει με τιμωρία,
μα τι ειρωνεία, έπεσες στην παγίδα ναι αντιστράφηκαν οι ρόλοι
όμως δυστυχώς χάνουμε όλοι…
το γκρεμό…
Μοιάζει να πέφτω σ’ ένα ατέλειωτο κενό
Πρωταγωνιστής σε άδειο σκηνικό
Στο γκρεμό..
Μοιάζει να πέφτω σ’ ένα ατέλειωτο κενό
και είμαι ακόμα, είμαι ακόμα εδώ
3. Δεν αρκεί
Τι αρκεί για να σβήσουμε τον πόνο; Να επιλέξουμε με τους νόμους της λογικής ή της ψυχής; Οι FFC μας λένε ότι η δικιά μας ψυχή είναι αυτή που θα μιλήσει “μιας και αιώνια θα ζήσει” και η συμβουλή της είναι να ζούμε μόνο τη στιγμή.
Σε σταυροδρόμι μοιάζει να βρίσκομαι όμως πίσω δε γυρνάω, τι πρέπει να ακολουθήσω και πάλι τον εαυτό μου ρωτάω
τους νόμους της λογικής ή αυτούς της ψυχής μου, δέσμιος της πραγματικότητας ή όμηρος της εμπνευσής μου
τα συνδυάζω και ίσως είναι ο λόγος που σε τρομάζω τα ήρεμα νερά βλέπεις μου αρέσει να ταράζω
και έτσι αράζω με την παρέα ώρες και τα λέμε σκληρή ζωή γιατί κάποιος ρωτάει μήπως φταίμε;
εμείς όμως δεν το νομίζω πως είναι έτσι εξαρτάται κάθε χτύπημα ο καθένας πως θα αντέξει
που θα μπλέξει πως θα παίξει το παιχνίδι, αυτό ξέρεις ήδη ύπουλα σαν φίδι στην πληγή σου ρίχνουν ξύδι
ανθρωπόμορφα έρπετα σύγχρονοι Φαρισαίοι γεμάτοι σοφία και συμβουλές το δηλητήριο άφθονο να ρέει
μια φωνή ακούω να μου λέει πως πρέπει να βρω μια λύση είναι η δικιά μου ψυχή αυτή που θα μιλήσει
μιας και αιώνια θα ζήσει έχει μόνο μια συμβουλή ζήσε μόνο για τη στιγμή όσο πατάς σε αυτή τη γη.
μα δεν αρκεί μα δεν αρκεί για να σβήσω τον πόνο κι απ’ την αρχή απ’ την αρχή παλί με εμένα θυμώνω και κάπου εκεί καπού εκεί το Θεό ανταμώνω μα ούτε αυτό αρκεί για να σβήσω τον πόνο.
Σαν σε λαβύρινθο την έξοδο προσπαθώ να βρω, να θυμηθώ από που ξεκίνησα και που διέξοδο να βρω
Μα δεν το βρίσκω και έτσι πέρνω άλλο ένα ρίσκο το ενστικτό μου τώρα με οδηγεί όπως η βελόνα πάνω στον δίσκο
και εφευρίσκω νέους τρόπους, βρίσκω απάτητα μονοπάτια της ψυχής μου τώρα συναρμολογώ τα σπασμένα κομμάτια
σε κοιτάζω στα μάτια ψάχνω να βρω μια χαμένη αλήθεια, πρόωρες υποσχέσεις πες μου πως είναι απλώς από συνήθεια
στιγμές σαν κι αυτές μπερδεμένες θολές διλήμματα να σφίγγουν το μυαλό σου σαν θηλιές
θα περιμένω στο σκοτάδι τη σωστή επιλογή κι αν δεν είναι η σωστή το έγω σου εκεί θα κρεμαστεί
ο φόβος να σκοτώνει τις τελευταίες σου ελπίδες οι πληγές είναι νοπές οι αλήθειες είναι λίγες έστω κι ένας να με νιώθει
εμένα αυτό μου φτάνει αφού είναι σημάδι πως η ψυχή μου λάθη δεν κανει
μα δεν αρκεί μα δεν αρκεί για να σβήσω τον πόνο κι απ’ την αρχή απ’ την αρχή παλί με εμένα θυμώνω και κάπου εκεί καπού εκεί το Θεό ανταμώνω μα ούτε αυτό αρκεί για να σβήσω τον πόνο.
4. Θολά Νερά
Η ζωή είναι ταξίδι αλλά άγνωστος ο προορισμός. Αλήθεια, Πίστη και Ανθρωπιά μας προτείνουν οι FF.C σε ένα “βροχερό” μουσικό ξέσπασμα.
Και αν κάτσω πάλι για να γράψω και νοσταλγήσω τα παλιά
Μήπως πρόκειται τώρα κάτι να αλλάξει ή μήπως εγώ θα νιώσω διαφορετικά
Ή μήπως αύριο ξυπνήσω και όλα θα μου φαντάζουν φωτεινά
Μήπως θα ‘χει φύγει μακριά το γκρίζο,μήπως οι φίλοι μου θα ‘ναι πιο κοντά
Ή μήπως η χαρά είναι φτιαγμένη από άγνωστα σε μένα υλικά
και η ψυχή μου ακόμα περιμένει να βρει σ’ αυτόν το κόσμο γιατρειά
Ή μήπως εγώ πρέπει να αλλάξω επιτέλους,να δω τα πράγματα αλλιώς
Αφού η ζωή είναι ταξίδι μα άγνωστος ο προορισμός
Απλώς αλλάζει η νύχτα με τη μέρα,το σκοτάδι διαδέχεται το φως
Το χθες περνά στο μέλλον βέρα και το παρόν μένει εκτός
Αλλάζει πρόσωπο το ψέμα μα βροχερός πάλι ο καιρός
κι εγώ πιστός πάντα στα ίδια συνάμα λάθος και σωστός
Θέλω απλώς μια λέξη να ακούσω,να μου δώσει για λίγο σιγουριά
Σαν φάρος να βρεθεί και να φωτίσει το καράβι μου μέσα στη νυχτιά
Το δρόμο πάλι να μου δείξει για να βρω κι εγώ κάποτε στεριά
Και όταν το σκαρί μου πια σαπίσει,η βροχή θα ξεσπάσει ξαφνικά
Και όπως το νερό της θα ξεπλύνει άσχημα λόγια και σκληρά
Αχώριστος φίλος μου πάντα θα μείνει όπως ο ναυαγός με την αμμουδιά
Και όσα είχα κάποτε αγαπήσει μόνος μου τα πετάω στη πυρά
Κουράστηκε το μυαλό να ψάχνει λύση…Αλήθεια,πίστη και ανθρωπιά
Και αφού το όνειρό μου πια λυγίσει…Και κάνει τη χάρη στη φθορά
Σαν το γυαλί που όταν ραγίσει…Δε γίνεται ποτέ όπως παλιά
Και αν η περηφάνια μου αρρωστήσει…και δεν αντέξει τελικά
Τουλάχιστον θα ‘χει κάποτε μιλήσει…Δεν θα ‘χει πεθάνει ξανά σιωπηλά
Και αν είπα λόγια πολλά…για να ξεφύγω ξανά
Φταίει αυτή η βραδιά…και η βροχή που ξεσπά
Γίνεται ποτάμι κυλά…στις πόλεις μέσ’ τα στενά
Κι εγώ κόντρα στο ρεύμα και στα θολά του νερά
Βράδια περάσαν σιωπηλά
μιλώντας μόνο με μια ματιά
κρατώντας με τόσο σφιχτά
σα να ήταν η τελευταία μας φορά
Πόσο σ’ αγάπησα εκεί
κάποιου Οκτώβρη το πρωί
σ’ ένα παγκάκι παγωμένο
ενώ γύρω έπεφτε βροχή
Ρίγος στο πρώτο σου φιλί
σα να ήμουνα μικρό παιδί
έμαθα να ξαναγεννιέμαι
από τη δικιά σου την πνοή
Σε μια αμμουδιά, σ’ ένα νησί
κάποτε κάναμε όνειρα μαζί
κάτω από του φεγγαριού το φως
και των κυμάτων τη μουσική
Θυμάμαι τότε μου είχες πει
ας μην τέλειωνε ποτέ αυτή η στιγμή
και άφησα το μυαλό μου να χαθεί
άφοβα να περιπλανηθεί
Μα είσαι σαν το κακό κρασί
που φέρνει ζαλάδα το πρωί
Υπάρχουν φορές που νιώθω λύπη
κι άλλες που νιώθω οργή
Στο παρελθόν
κοιτάζω να με βρω
δεν είμ’ εκεί
Θα `μαι απών
ώσπου να κλείσει η πληγή
Και στο παρόν
μου μοιάζεις τόσο μακρινή
και απορώ
αν είχαμε ποτέ συναντηθεί
Ο χρόνος λένε κλείνει την πληγή
είτε μεγάλη, είτε μικρή
κι ώσπου το φως ξαναφανεί
θα διώξει όσα ζήσαμε μαζί
Πόσα πρέπει να θυμάμαι
πόσα πρέπει να ξεχάσεις
Εσύ να περνάς συνέχεια φάσεις
ν’ αλλάζεις συνήθειες και πράξεις
να περιμένω να το ξεπεράσεις
μέσα απ’ αρρωστημένες καταστάσεις
Ίσως έπρεπε ν’ αλλάξω
ίσως ήταν γραφτό ν’ αλλάξεις
μα αυτή που είχα φανταστεί
χάθηκε όπως εκείνη η βροχή
ζεί σε μια άλλη εποχή
σε κάποιου Οκτώβρη την αυγή
Θα τη φυλάω πάντα εκεί
σαν την πιο πολύτιμη στιγμή
και θα τη φέρνω στη ζωή
όποτε έχει κάτι να μου πει
για να μη νιώθω μοναχός
κι όσο θα περνάει ο καιρός
θα τη φροντίζω διαρκώς
από `κείνου του φεγγαριού το φως
Τώρα ξέρω πως η αγάπη διαρκεί
όσο κάνει η λάμψη να χαθεί
από το βλέμμα και στο τέρμα
δεν είμαστε πια εγώ κι εσύ
Και πόσο αξίζουν τελικά
η αρχή, η σπίθα, η φωτιά
η γιορτή, η πληγή και η χαρά
τα σ’ αγαπώ στα σκοτεινά
Σαν τα όνειρα τα εφηβικά
οι σκέψεις γυρίζουνε ξανά
Τα βράδια είναι παγερά
συνήθισα όμως να ζω με αυτά
Οι αναμνήσεις μπαίνουν σε τροχιά
γελάν και κλαίνε σαν παιδιά
Τρέχουν κοντά τους δυνατά
για να νιώσω πιο μόνος μου μετά
Σ’ είχα παρομοιάσει μια φορά
σαν όαση στην ερημιά
Πάντα θα σημαίνεις για μένα πολλά
Πάντα τα σημάδια σου θα `ναι νωπά
Πάντα θα σε ψάχνω σε πρωινά σαν κι αυτά
Πάντα θα σε ζητάω άθελά μου κρυφά
Ο ήλιος ανατέλλει μα λάμπει θολά
όσο τα όνειρά μου παραμένουν νεκρά
Στο παρελθόν
κοιτάζω να με βρω
δεν είμ’ εκεί
Θα `μαι απών
ώσπου να κλείσει η πληγή
Και στο παρόν
μου μοιάζεις τόσο μακρινή
και απορώ
αν είχαμε ποτέ συναντηθεί
Στο παρελθόν
πόσο σ’ αγάπησα εκεί
Στο παρελθόν
σε μια αμμουδιά σ’ ένα νησί
Στο παρελθόν
θα σε φυλάω πάντα εκεί
Στο παρελθόν
κάποιου Οκτώβρη την αυγή